od Incantaso - cd. Ezukae; do Ezukae

Ostre, połyskujące drapieżnie zębiska zawisły tuż nad moją szyją, przyszpilając mnie jednocześnie do ziemi. Ich właściciel - potężny, czarny basior - przygniatał mnie swym ciężarem do chłodnej ściółki zmuszając jednocześnie do leżenia nieruchomo. Odrętwiała jęknęłam, chcąc wyswobodzić się z uścisku prześladowcy. Wilk jednak, tylko się zaśmiał ubawiony moim brakiem sił. "Puść mnie, łotrze" - warknęłam wijąc się wściekle po ziemi. Mroczny nie ustępował, co więcej ugryzł mnie w gardło. Wnet pociekła zeń krew, a ja -  oszalała z bólu - na próżno starałam się wyrwać napastnikowi. W końcu jednak usłyszałam czyjś głos. Był dla mnie jak balsam, łagodny i spokojny, mimo, że słowa, którymi się posługiwał zwiastowały cierpienie i mękę.
"Zabierz łapska, Wilam. Nie nadajesz się na oprawcę. Lepiej idź poszukać Allie - ona już pokaże tej damulce, jak można zadać najostrzejszy ból, nie zabijając jednocześnie ofiary. Jeśli ta mała będzie posłuszna może nam się przydać. Kryje się w niej wojownik, a że jest Betą u Zaklętych może uda się nam przekabacić ją na naszą stronę. A jeśli okaże się bezużyteczna... wtedy oddaj ją pod opiekę Carla. Już on będzie wiedział co robić. Oj, będzie wiedział!" - mroczny zarechotał głośno, a zawtórował mu okrutny Wilam. "Już on będzie wiedział co robić".

***

Obudziłam się zlana potem. Jakiś czas nie mogłam zapanować nad oddechem, którego chrapliwe echo rozbrzmiewało głośno w całej okolicy. "Ale zaraz - przemknęło mi przez głowę - czemu jest tak cicho?" Zdezorientowana rozejrzałam się i momentalnie zauważyłam leżącego na posłaniu basiora. "Kim jesteś?" - chciałam krzyknąć, ale nim zabrałam głos przypomniał mi się wczorajszy dzień.

- Ach... to ty - mruknęłam i zrezygnowana spuściłam wzrok. 

- Dobrze się spało? - spytał z powątpiewaniem wilk. Doskonale wiedział, że tej nocy nie było mowy o spokojnym śnie. Mimo to postanowiłam jednak grzecznie odpowiedzieć.

- Średnio dobrze. 

Wilk skinął głową i na moment zapadła krępująca cisza. 

- Na... nastawiłem Ci skrzydło - basior uśmiechnął się szczerze, ale jakoś tak... wstydliwie? Zdziwiona zerknęłam na uszkodzony "członek". Po ranie nie było śladu, za to przez całą długość nadgarstka przebiegała blada szrama. - To Ci niestety pozostanie - z zakłopotaniem wydukał wilk.

- Dzięki - szepnęłam. - Pewnie kosztowało Cię to dużo energii.

- Czego się nie robi dla potrzebujących - Ezukae wyszczerzył zęby, odzyskując niespodziewanie pewność siebie. 

- Jestem potrzebująca? - uniosłam brew.

Wilk parsknął śmiechem.

- Byłaś - wyjaśnił.

- Niech Ci będzie - wzruszyłam ramionami i ugięłam mięśnie nóg, aby się podnieść. Nic się nie stało.

- Co... co jest? - uważnie zlustrowałam łapy, ale dopiero po chwili zrozumiałam co się stało. 

Tymczasem Ezukae zerknął na mnie pytająco.

- Złamałam nogę - wytłumaczyłam i z westchnieniem uniosłam się próbując utrzymać równowagę na tylko i wyłącznie trzech nogach. - Skrzydło też bezużyteczne - mruknęłam. - Koszmar.

- Potrafisz nas przetransportować na dół? - spojrzałam na towarzyszącego mi wilka. 

- Jasne - odparł. Nim się obejrzałam staliśmy pod drzewem.

- O, ho ho - skwitowałam. - Jesteś magiem?

- Nie - Ezukae się skrzywił. - Raczej wojownikiem. Nie przepadam... za czarowaniem.

- Aha - pokiwałam głową i obolała ruszyłam leśną drogą. Niewygodnie było mi jednak słaniać się na trzech łapach i ciągnąć jednocześnie za sobą odrętwiałe skrzydło, tak więc postanowiłam wykorzystać magię do tzw. "zlikwidowania" rzekomego "członka". Chwila i już przestałam je odczuwać. Było ze mną, jednak niewidoczne i niedziałające.

- Teraz możemy iść - uśmiechnęłam się i ruszyłam truchtem. Za mną podążał bezszelestnie Ezukae. Niestety po tej stronie Epsilonu rzadko kiedy panował spokój. Nim minęło kilkanaście minut zaskoczył nas Smoczy Wojownik - jeden z nielicznych, którzy ostali się po ostatniej rzezi. Tym razem jednak ściśle współpracowałam z Ezukae. Otoczyliśmy potwora z obu stron i podczas, gdy ja runęłam na niego od góry, mój towarzysz atakował mrocznego od dołu. Chwila i już morderca leżał koło nas na ziemi.

- Nie ma to jak rozruszanie mięśni - uśmiechnęłam się do towarzysza.

Incantaso bez skrzydeł:

<Ezukae?