od Merwana - cd. Destiny; do Destiny

Carmen zatrzymała się nagle.
- Coś się stało? - zapytałem, zaniepokojony.
Fuknęła.
- Tylko się zatrzymałam, a ty od razu się pytasz, czy nic się nie stało.
- Nie złość się - powiedziałem.
- To źle wpłynie na twoje zdro... - zaczęła Destiny.
W oczach Carmen zobaczyłem wściekłość. 
- Głupcy z was - warknęła. - Mój kamuflaż miał być skuteczny na Mroczną Watahę. Nie przypuszczałam, że w niego uwierzycie. Chciałaś się ogrzać, Destiny? - zawołała. Młoda wadera nie odpowiedziała tylko wpatrywała się ogłupiała w Alfę.
- Chciałaś się ogrzać? - zapytała ponownie. Destiny powoli przytaknęła. Carmen skinęła głową i zamknęła oczy. Nad jej głową zaczęły krążyć płomienie, strzelające na wszystkie strony i układające w barwne wzory niczym fajerwerki. Słońce schowało się za chmurami, a ogień otoczył nas. Wpatrywaliśmy się w widowisko oniemiali. Niespotykany widok przyciągnął wilki z Mrocznej Watahy. Jednak żywioł wzniecony przez Carmen był tak mocny, że wystarczyła jedna iskra, by zdmuchnąć wrogów z powierzchni ziemi.
- Przestań... - szepnęła Destiny.
- Nie podoba ci się? - zapytała moja matka.
- Podoba, ale...
- Ale to dziwne, tak? Odkryłam już przed wami, że wszystko, co robiłam, było tylko po to, aby odwrócić uwagę Mrocznej Watahy od innych naszych wilków. Chcecie wiedzieć coś jeszcze?

(Destiny?)